De nacht was rustig in een kamer met drie bedden, dat beloofde de dame van het hostal, maar er was een tweepersoonsbed bij. Dus Margreet en ik in een groot bed. We sliepen goed en met de zon op ons hoofd vertrokken we terug. Voor een lange dag, dat wisten we.
In de ochtend liep ik achter een jong stel. Ze huppelden wat heen en weer. De stokken die ze vasthadden vlogen ongecontroleerd de lucht in. En maar lachen en babbelen.
Na vijf weken stappen is mijn tred zeker en regelmatig. Mijn voeten zijn niet meer zo wankel als in het begin. Elke steen en oneffenheid was toen genoeg om me te mistrappen. Mijn armen en benen hebben een eigen stapritme gevonden. Ik kan de dag door stappen met kleine onderbrekingen. Dat gevoel maakt me krachtig.
Juist voor de middag stapten we de Provincie A Coruña binnen. De laatste provincie binnen de Camino Frances. Santiago ligt nu op een steenworp van hier.
De dag was niet echt wat je noemt uitwandelen. De ene helling volgde de andere op. De portie doorzettingskracht hebben we gelukkig nog niet opgeborgen want ze moet nog serieus dienen.
In de wei stond een moederkoe die pas bevallen was. Het jong lag op de grond maar wel een beetje stil. Met haar snoet porde de moeder het jong aan om op te staan. Mooi en aandoenlijk.
Deze streek staat ook bekend om haar eucalytusbomen. Het bos rook heerlijk en puur. Al die weken door de natuur maakt dat je alles beter ruikt, ziet en hoort.
Mijn lichaam wordt stilaan een beetje moe maar de gedachte aan zaterdag, geeft me toch nog vleugels voor de laatste kilometers.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
7 opmerkingen:
Zet 'm op, ook die laatste loodjes zijn de moeite waard om intens beleefd te worden...
oh eucalyptus, zalig zeg. en een pas geboren kalfje. Tof tof
Geniet van die laatste loodjes!
Nog 2 keer slapen, Katrien, nog even doorzetten, Santiago ligt op een boogscheut...
Ik droom geluk voor jou !
Lie(f)s.
Die energie die je vleugels geeft....
Gebruik het maar en hou nog een beetje over om naar huis te komen he.
Ik wou dat ik nu naar ginder kon om met een groot spandoek naast de weg te staan en te roepen " komaan Katrien, nog eventjes! "
Dag Katrien,
Mooi hoor, het einde komt in zicht en ik hoop dat het vooral voor jou een 'helende' tocht zal geweest zijn. Ik vermoed dat je ventje een 'ander' vrouwke zal thuis krijgen met hele verhalen en relativeringen.. Ik wens je het allerbeste toe, en moge deze herinnering nog heel lang bij je blijven!! Proficiat en vergeet niet te genieten!! Sjaloom
Geniet van de laatste kilometers!
Lieve Katrien,
Je doel wenkt en komt nu echt heel nabij...de laatste loodjes...
Een veelheid aan gevoelens gaan met je mee, je mag ze koesteren, ze zijn van jou en maken je rijk door de mooie ervaringen die je met je meedraagt.
Neem je tijd om alles te laten zijn om je voor te bereiden op je 'thuiskomen'! Het ga je heel goed,ik denk aan je en kijk graag naar je uit!
Hele lieve hartverwarmende liefs, Rie x
Een reactie posten