De laatste loodjes, zeggen ze wel eens, en die voelde ik vandaag. Ook al zitten we op amper 65 km van Santiago... toch moet ik iedere meter nog lopen. Stap na stap, blijvend in het ritme van een pelgrim. Traag en bewust.
Vanmorgen gelukkig vertrokken zonder de regen van de afgelopen dagen. We doken het bos weer in. De verscheidenheid aan kruiden en kleuren neemt een beetje af. Het zijn grote naaldbomen waar we nu doorlopen. Het doet me een beetje aan de Ardennen denken. De ene helling volgt de andere op. Na twee uur is ons ontbijt weeral helemaal opgebruikt en smaakt die bocadillo toch weer heerlijk.
Op de hoogste top klonk er een vreselijk gehuil van honden. Roofvogels vlogen rondjes boven de plaats waar het gehuil vandaan kwam. Het bleek een hondenasiel te zijn. Een hallucinerende plek en ik wilde dan ook zo snel mogelijk voorbij. Ik was blij toen ik terug vogels hoorde fluiten.
De dorpjes zien er gemoedelijker uit. Daarstraks was er dat gezellige huis. Er klonk muziek uit de keuken en de honden lagen lui op het erf. De vrouw des huizes liet de koeien in de wei en de groententuin zag er al netjes uit.
En dan verlang ik naar huis. Omdat mijn handen kriebelen om terug in de groententuin te werken en te koken en was te hangen en nog vanalles...
Er zijn nu echt ook heel veel mensen op weg. We moeten niet meer naar de pijlen kijken, gewoon de stroom volgen. Vandaag voelde we dan ook voor het eerst dat de rust een beetje weg is. Deze korte stappers zitten in een heel ander ritme dan wij. Maar ook afscheid nemen van het pelgrimsleven is een weg die je moet gaan...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
he meid !
paar dagen geleden he ;
heb juist nog eens zitten lezen .
geweldig hé hoe jij dat hebt gedaan .
ik kan me voorstellen dat je de rust al wat mist.
maar zo wen je alweer een beetje aan het drukke van hier hé .
we tellen al af om je terug te zien maar geniet nu vooral nog he grtj x x
De laatste loodjes, het verlangen naar thuis.
Je bereid je stilaan voor om je pelgrimstocht af te sluiten.
Compostela komt er aan , emoties de vrije loop!
Dit is een verhaal zonder einde maar een (nieuw) begin.
JS
Geniet nog van de laatste stukken in je tocht, die je onderweg mooi hebt beschreven in je dagboek. Het is trouwens geweldig koud hier thuis en nog even te vermijden als je kan. Maar het is ook goed te begrijpen dat het hoofd en hart al een beetje naar huis verlangt. Toch moet het hoogtepunt van je tocht nog komen. Zet al je zintuigen op scherp.
Peter en Joske
Tja, het gevoel is zó dubbel. Het einde in zicht, het verlangen naar thuis, het gevoel dat dit niet kan blijven duren ...
Tegelijk is er dat andere. Het liefst nog eventjes doorgaan zonder eind, vasthouden en koesteren van al dat moois ...
Ook jij ervaart nu de dankbaarheid dat je dit hebt kunnen doen, en de rijkdom aan schatten die je hebt opgedaan onderweg. Het vraagt eventjes tijd om het pelgrim-zijn los te laten. Maar de diepe ervaringen blijven eeuwig in je hart.
En die weg kent geen eindpunt.
Heel veel groetjes! x
Een reactie posten