Dag 32 Triacastela - Sarria

We twijfelden eigenijk al een beetje en toen we de vrachtwagenchauffeur verkeerd begrepen, draaiden we niets vermoedend het bos in. Er stond daslook in grote bossen bij elkaar. Ik moest denken aan het kleine scheutje dat ik vorig jaar in mijn tuin plantte en nog niet weet of het de winter overleefde. Het bos stond vol met al het goud uit de natuur. Kruiden, planten en bloemen in de meest uiteenlopende vormen en kleuren. Ik zal deze pracht en praal nooit vergeten.

Het werd al een beetje spannend toen plots een gigantische boom de weg versperde. Toen de weg ineens eindigde in een steile beklimming, wisten we dat we fout zaten. Hoogtevrees en klimangst werden overwonnen. We bleven lachen want dat is ons motto en blijkbaar staan we daar ook voor bekend. Om onze glimlach.

Nadien namen we nog een paar keer de verkeerde afslag en zo belandden we op de alternatieve route. Die veel langer is en ook door het middeleeuws bos loopt. In dit gedeelte van de Camino proef je de sfeer van eeuwen geleden. Het lijkt wel of de tijd hier stil gestaan heeft.

Om half vijf komen we in Sarria aan. Na Santiago de grootste stad van Galicie. We vinden een prima herberg met een kamer voor drie en maaltijd om zes uur. Ideaal voor vermoeide pelgrims.

Er zijn weer een boel andere mensen aan het stappen. Mensen die enkel de laatste 1oo km lopen en nu de problemen hebben die wij de eerste week ook hadden. Vandaag viel het me op dat ik minder toegankelijk ben voor die contacten. Na meer dan vier weken onderweg kan je soms echt moe worden van het altijd samen zijn met anderen.

De band met mijn tochtgenoten is daarom ook zeer uitzonderlijk. Het gaat allemaal heel natuurlijk en spontaan. Ik vind het een fijne gedachte om samen met hen in Santiago aan te komen...