De Braziliaanse hospitalero trok aan de bel en woof ons daarmee uit. De avond was bijzonder rustgevend maar de darmen s' nachts iets minder omwille van zijn smakelijke bonenschotel.
We gingen op weg voor een onvergetelijke klim naar O Cebreiro. Een mythische plek aan het begin van Galicie. Onvergetelijk, volgens het boekje en echt niet overdreven. Het was een stuk paradijs op aarde waar we terecht kwamen.
Het paars van bloeiende heide overschaduwde de bergen. Wazig door de mist die de bergen bedekt. Het pad onaangetast zodat je zelfs de voetstappen van duizenden voor jou kan voelen. Groen overheerst het zacht glooiend landschap. Galicie is de poort naar de hemel, ook dat hoorde ik en ik kon me er helemaal in vinden.
Bijna op de top kreeg ik een gigantische krop in mijn keel. Ik mis mijn thuis en tegelijk besef ik dat de laatste week van mijn wonderlijke tocht is aangebroken. Gemengde gevoelens dus. Om de 500 meter staat er nu een paal met het aantal kilometers tot in Santiago. Het grote aftellen is hier voor velen begonnen.
Op de berg van O Cebreiro stonden bussen vol toeristen terwijl wij in regenponchos de berg op komen. Na een foto besloten we dan ook verder te gaan.
In dit kleine dorpje staat een gloednieuwe herberg. Het staat in schril contrast met de huisjes die eeuwen oud zijn en wel onbewoond lijken.
We kruipen dan ook om 19.30u in onze slaapzak en mijmeren over deze exclusieve dag. En dit zonder overdrijven...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Op weg naar het Paradijs? Dat moet heerlijk zijn. Nog één weekje, volhouden nu! De waarde van je tocht stijgt nog steeds.
Een reactie posten