Dag 19 Fromista - Carrion De Los Condes

Het was een wonderlijke dag.

Vanmorgen werden we wakker rond zes uur door onze stapelbedburen. Ze hadden ieder een lamp op hun hoofd om goed te kunnen zien waar ze hun talloze zalfjes moesten smeren. Dan moest ik plots denken aan wat de Schotse David altijd zegt... ease en confidence. Rustig vertrouwen hebben dus. Voor de tocht was ik ook bezig met mijn reisapotheek en mogelijke medicatie. Onzekerheid over hoe je lichaam gaat reageren op deze inspanning. Maar de laatste dagen vooral, krijg ik meer en meer vertrouwen. Ik voel me goed en heb geen kwetsuren of pijntjes. Dus luister ik naar David en blijf rustig vertrouwen hebben in de kracht van mijn lichaam en geest.

Toen we onze eerste stop namen, en op ons gemak in de rustige bar van een dorpje zaten, kwam er een man binnen met een camera op zijn rugzak. We hadden er al van gehoord. De ploeg van Man bijt hond loopt ook de camino en zoekt naar verhalen van pelgrims die op weg zijn naar Santiago. We hadden een leuk gesprek met Arnout. Over de camino en de bijzonderheid dat ik nu samen op weg ben met twee Nederlandse dames. We vinden dit ook geen toevalligheid en het lijkt wel voorbestemd. Ik kom geen mensen tegen die ook Nederlands spreken, en mijn weg zou zonder hen een pak eenzamer geweest zijn. De dagen zullen uitwijzen of we Arnout nog tegen komen. Want dat weet je op de camino nooit. Het kan zijn dat je mensen nooit meer tegenkomt omdat hun ritme heel anders is dan het jouwe.

Na die fijne ontmoeting met iemand uit mijn eigen land, ging ik gezwind op weg. Juist op dat moment komen we voor het eerst een bord tegen met... Santiago 493 km. En voor ons, stappers, is de weg korter dus... What a feeling...

We hebben ook nog een ontmoeting met Pepe die langs de kant snoepjes voor pelgrims uitdeelt. Hij had een boekje waar je je naam en land van herkomst kon inzetten. Hij pakt mij stevig vast om te poseren voor een foto. Hij wuift ons na... Buen Camino.

In het Lyceum van het dorpje hebben de Zuster van barmhartigheid een onderkomen voor pelgrims. In de grote inkom, wat erg lijkt op het Heilig Graf waar ik naar school ging, doet een klein nonneke de grote deur open. We slapen in de voormalige klassen van de school. Kraaknet en met de zegen van de Zusters, die veel respect hebben voor de pelgrims, erbij.

Nu zijn onze benen nog vrij fris en gaan we even het dorpje in. Daarna gaan we weer vroeg de nacht in om morgen weer verder te gaan. Ik heb het gevoel dat ik hier in een veilige omgeving heel goed zal kunnen slapen...