Druk en veel in het hoofd. Zo kan je de afgelopen weken best omschrijven.

De laatste avond van het jaar stapte ik nog even de buitenlucht in. Iedereen al op weg naar de feestvreugde en ik nog even alleen met mijn gedachten. Later op de avond geef ik het hele gezelschap een warme omhelzing en is het jaar 2010 een feit.

Ik tel nog veertien weken tot 12 april. Het is niet echt aftellen want ik heb nog een heleboel te doen.

Er wordt over nagedacht, over elke aankoop. Ik probeer een basisuitrusting samen te stellen die me comfort en zekerheid biedt. De kleur van mijn nieuwe jas is niet zo belangrijk, wel de warme fleece binnenin. En de zekerheid dat er geen regendruppels onder kunnen. De stapschoenen raken stilaan helemaal ingelopen. Van overal wordt er mij materiaal aangeboden. Wat ik kan gebruiken, neem ik dan ook in dankbaarheid aan.

Morgen heb ik een afspraak bij een podoloog of voetendokter. Hij gaat een analyse van mijn voeten maken en zien of er eventueel iets moet aangepast worden binnenin de stapschoenen. Mijn knie vraagt goede verzorging omdat ik de laatste week voel dat het nodig is. Zo leer ik voor het eerst in mijn leven echt zorg dragen voor mijn lichaam. Dat voelt raar en tegelijkertijd maakt het me krachtig, weten dat wat ik ga doen zo juist is.

Mentaal probeer ik zoveel mogelijk een balans te vinden. Een realistische kijk te krijgen op die weken weg van thuis. Blijheid verschijnt in alle gradaties. Twijfels eveneens.

Soms kan ik het niet geloven. Dat dit echt is wat ik ga doen.
2010 zal voor mij altijd een speciaal jaar blijven, wat de camino mij ook brengen zal.