Mijn lijf voelde nog wel wat buikgrieperig maar in vergelijking met hem is dat niets. Op het kerkplein zouden we elkaar zien. We hadden een afspraak bij een straffe dame. Ze stapte van aan haar voordeur tot in Santiago. Dertien weken was ze onderweg.

Hij vertrekt op 1 mei. Ook vanuit België. Als ik het wil doen, dan moet het volgend jaar, dat had zijn specialist ook gezegd. De diagnose vier jaar geleden was hard. Multiple sclerose. Zijn grote droom om naar Santiago te stappen wil hij absoluut waarmaken.

In de koude avondlucht stap ik terug naar mijn auto. Onder de indruk van het zoveelste stapverhaal. De tips met gouden randjes indachtig. Allemaal in een boekje, een herinnering aan de weg die ik vooraf ging.

We zien elkaar nog, zei hij bij het afscheid. Zeker weten, lach ik hem toe. In gedachten wens ik hem ongelofelijk veel succes. Als het voor mij al zo’n overwinning zou betekenen, wat moet het dan wel voor hem zijn?