Telkens ik begin te stappen, denk ik erover. Bewust van benen en voeten.

Dat had ik vroeger niet. Ik wandelde omdat ik het graag deed en omdat de viervoeter het nu eenmaal elke dag nodig heeft. Vandaag is het anders.

Nu stap ik met een plan. Een trainingsplan voor been en voetspieren. Na een dag van veel kilometers voel ik de spieren in de rand van mijn voeten. En ik heb eindelijk een naam gevonden voor mijn rechtopstaande tenen. Die waren vroeger ook geen probleem. Maar wel na de vele kilometers van de laatste tijd.

Maar de wijze man had er een schrijven over gevonden. Het heeft een naam, mijn tenen. Jubeltenen. Als ik ze zo kan noemen, valt er over mijn lichaamstaal nogal wat te zeggen.

Verklaart wel waarom ik me altijd zo blij voel tijdens het wandelen.