Terwijl ik deze, aan elkaar geplakte kaarten, in de keuken ophang, kijkt Bram toe. Dit is de weg die ik ga afleggen, jongen. Hij kijkt me een beetje bedenkelijk aan.
En je moet eerlijk wezen. Het is een eind. Echt een heel eind. Af en toe volg ik de weg met mijn vinger op de kaart. Dan voel ik die kriebels en dat verlangen.
Zaterdag trek ik de stapschoenen weer aan voor een grote tocht. De zon gaat schijnen, vertelt het weerbericht. Fijn zo...
3 opmerkingen:
en dat stuk door Frankrijk dan ?
#valsspeler ; )
@Anders:Ja, ik weet het, ik moet eigenlijk nog een stuk bijplakken mar die kaart had ik niet. Maar het zijn de eerste 70 km die denk ik er wel bij ;)
En zo gaan je huisgenoten beetje bij beetje mee op stap.
Een reactie posten