Het was een zware dag. De eerste negen kilometer waren al om U tegen te zeggen. Daarna stapten we de hele dag naast een autostrade. Nu ik bijna veertien dagen in de natuur loop, is dat weer aanpassen. Een gezellige bar met een broodje tortilla, komt dan niets te vroeg. Om de grote refugios te vermijden stapten we tot in Grañon. Daar aangekomen was er enkel de kerk waar een hospital de peregrinos was. Door een vochtige gang klommen we de kerk binnen. Er lagen matjes op de grond en schattige muisjes kregen we als gezelschap bij.
Ik wilde daar niet blijven en mijn caminovriendinnen waren het helemaal eens. Dus ik in mijn beste Spaans, en met hand en tand, uitleggen aan de dame van de bar dat we ergens wilden slapen. Het werd een jeugdherberg even buiten Grañon.
Daar werden we hartelijk ontvangen. We waren de enige gasten. Rond negen uur doezelde ik in slaap met op de achtergrond het geroezemoes van de Spaanse gepensioneerden beneden op het terras.
Ze zeggen dat hier alleen de weg telt. Niet het doel. Na bijna veertien dagen heb ik dit voor mezelf een beetje bijgesteld. Ik maak kleine doelen. Zoals in het weekend in Burgos aankomen. Een grote stad die, als je goed op de kaart kijkt, bijna halverwege onze weg ligt.
De rust die we gisteren kregen in de buurt van onze slaapplaats was zalig. Er was enkel het geluid van talloze vogels. De natuur is hier overweldigend en werkt helend. Gedachten krijgen geen kans om door je hoofd te blijven spoken en het stappen helpt je alles weer op een rijtje te krijgen.
De weg is intens. Dat is iets wat zeker is...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten