Dit zijn de laatste woorden vanuit mijn vertrouwde plaatsje in de keuken. Waar ik de volgende keer zal zitten om te schrijven, is me zelf nog een groot raadsel.

Ik zou nog wel alle mensen willen bedanken die het afgelopen jaar al een stuk mee op weg gingen. Om te wandelen, om zorgen te delen, om mee blij te zijn. De intensieve voorbereiding van deze tocht, duurde zowat 9 maanden. Ze waren nodig om nu, op twee dagen voor mijn vertrek, klaar te zijn om op weg te gaan.

Waar ik zal uitkomen, weet ik nu nog niet. Van allerlei factoren zal afhangen waar en wanneer mijn reis zal eindigen. Onderweg zal ik denken, kijken, genieten, missen en verlangen. Ik ga niet op zoek maar zal ontvangen wat er in mijn schoot valt.

Al de mailtjes, kaartjes en reacties hebben enorm deugd gedaan. Hou u vooral niet in om dat te blijven doen. Het zal onderweg ook hartverwarmend zijn. Mijn antwoorden zijn voor als ik terug thuis ben.

Mijn warme nest is in de beste handen. Ik zal het missen, echt heel erg. Dag mijn lieve hond. Dag bloem en groentetuin. Ik neem nu afscheid van wat me het liefst op heel de wereld is. Dag lieve Jef en Bram. Lars, dank je om een weekje mee op weg te gaan. Zorg goed voor elkaar en weet dat we in gedachten altijd bij elkaar zijn.