Aan de poort Arco San Martin, daar moest ik ergens zoeken. Ik wist niet naar wat maar Lars liet daar iets voor me achter. In een klein holletje van de eeuwenoude poort zat een briefje. Bij het lezen was er een ontlading met de nodige tranen. Ja, ook dat hoort erbij af en toe.
Maar de weg loopt alsmaar verder, ook na tranen. Meteen nadat we Burgos uitstappen, verandert het landschap. Hier en daar een dorre berg en weidse vlaktes. Hier wachten de kilometers zonder veel afwisseling.
Al een hele tijd zien we het dorp liggen waar we gaan slapen maar het lijkt ver te blijven. Het verlaten dorpje is er enkel voor pelgrims. Een winkeltje en een herberg met tegenover een bar. Onze slaapplaats is geen droom. Oude bedden vlak naast elkaar in een bedompte ruimte. Maar de douches waren dan weer vernieuwd en dat maakt dan veel goed.
Onze dag bestond, na douchen en wassen, uit in de zon zitten en genieten van de rust. Het avondmaal namen we in de bar en de vrouw die als ober fungeerde zorgde voor de nodige lachbuien. De nacht werd er een om vlug te vergeten. Hoe kunnen mannen zo hard snurken, nooit meegemaakt. Dan denk ik maar een eind weg, als ik zo wakker lig. En daar komen daar weer heldere gedachten uit...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Wij stikken hier van jaloersheid. Je bent echt goed bezig. Waren wij al maar zo ver.
Wim & Ria.
Hey Katrien,
Lieve Kaers hier. Het is zondag 2/5 en ben mijn laatste werkdag bezig op Schildpad 2 voor ik op verlof vertrek. Ik leef met je mee, ken de route. Heb ze gereden met de fiets vanuit Lille een tiental jaren geleden en niet alleen, dus dat is wel een andere en minder intense ervaring dan dat je zolang alleen stapt.Ooit had ik echter ook de intensie om het te voet te doen maar zoals dat gaat de tijd haalde me in en mijn lichaam weigerde, heupproblemen.De refugio van Carrion de los condes bij de nonnekes ja, en die van Castrojeris waar we gewekt werden met overdonderend Gregoriaans gezang.Pater Herman van het genootschap in Aalst, die geen pater was maar enfin en die ons ontving alsof we zijn eigen kinderen waren. In Astorga waar we een bezoek brachten aan het "Astorgs Bos".Wij, fietsers hadden een andere "werkdag" dan de stappers. Zij stonden dikwijls al om 4 u in de ochtend op zodat ze niet te lang in de hitte moesten gaan. Wij vertrokken pas rond 8u. Soms stond de poetsvrouw al aan ons bed.Het verbaasd me een beetje dat je al zo vroeg in april de tocht hebt aangevat. Het gevaar bestaat dat de pas nog dicht is in St-Jean-Pieds-de-port vanwege sneeuw. Ik vermoed dat je vree kou moet hebben geleden?
Mijn idee was om morgen te vertrekken om de camino te doen met mijn petite caravanneke om zo het cultureel patrimonium van wat dichter te bekijken, want daar had ik niet altijd de tijd voor, 10jaar geleden.Ik had gehoopt je ergens op de camino tegen te komen maar ik heb mijn reisplan aangepast aan de weersvoorspelling en ga eerst een weekje Provence doen en pas als het weer verbeterd rij ik naar de camino.Mss. kom ik je toch nog wel tegen.Ik volg je wel op de blog als ik een internetcafe binnenspring en laat je weten of het ervan kan komen of niet, ok?
Doe dat goe verder. Je zal er ongelooflijk veel aan hebben daarna en ook nog veel later.
Liefs van Lieve
Een reactie posten