Dit prachtig boek ligt tussen ons in. Ik geloof in jouw tocht, schreef ze op het eerste blad. We praten de hele voormiddag vol bij koffie en wat koek. Haar steentje geeft ze op het laatste afscheid vooraleer ik vertrek. Warm en vol vriendschap, denk ik, terwijl ik haar uitwuif.
En dit weekend was er de intense omhelzing van iemand die zelf een aantal jaar geleden de camino ging, en door mijn tocht alles opnieuw beleeft. Of dat kleine envelopje met 20 euro en de vraag om een kaars te branden in Compostela. En die vraag of ik alstublieft eens aan haar wil denken onderweg, omdat ze het de laatste jaren zo moeilijk heeft.
Dan voel ik me soms klein omwille van al dat vertrouwen. Want ik vertrek met zoveel goede moed en een helehoop harten die meeleven. Maar af en toe ontbreekt dat grenzeloos vertrouwen bij mezelf. Waar haal ik in godsnaam het lef om te denken dat ik bijna 800 km kan stappen? De stap om even alles achter te laten, in zeer goede handen weliswaar, lijkt soms immens groot.
Dit zijn gedachten die ik af en toe wil toelaten omdat ze samengaan met verlangen en goesting. Veel goesting om te gaan stappen.
Nog 18 dagen.
10 opmerkingen:
Ook onderweg vragen mensen soms om aan hen te denken in Compostela, of om voor hen te bidden. Soms komt het gewoon heel spontaan, een gesprekje met een Spaanse vrouw of man. Het afscheid eindigt steevast met 'tres besos para los Santos' en een dikke pakkerd. Het is zo ontzettend mooi, het vertrouwen dat je krijgt van een volslagen onbekende. Of het nu bekenden zijn of niet, ze zullen zeker en vast bij je zijn.
P.S.: Kaarsjes branden is een probleem in de Spaanse kerken. Overal zijn er van die nep-kaarsen (elektrisch dus). Verschrikkelijk omwille van 'on-echt'. Een tip voor als je echt een kaars wil branden, een echte: koop er een (theelichtje bvb.) ergens in een winkel en steek ze aan in de kerk.
Wat 'n mooie voorkant.
Dag Katrien
Ik hoorde vorige week van Michel (van de Kornhoenstappers) dat je een probleem hebt met je voet. Ik hoop dat het niet te maken heeft met je steunzolen van de podoloog. Ik had je dit immers aangeraden en voel me nu een beetje verantwoordelijk. Is de blessure ondertussen genezen? Rust maar genoeg, dat is het enige wat helpt vrees ik. Onderweg in de refuge van Nederlanders in St.-Jean-Pied-de-Port ('l Esprit du Chemin, een echte aanrader!) waren er twee gestrande pelgrims met tendinitis. Eén ervan, een man uit Beerse, zat daar met een serieus dikke voet op zijn bed te rusten en ik dacht dat het niet goed zou komen. Een paar dagen later kwam ik hem weer tegen in de refuge van Los Arcos van het Vlaams Compostelagenootschap (ook een echter aanrader!)en was hij wonderwel weer helemaal in orde. Hij was voor mij in Compostela. Hopelijk stelt het je wat gerust.
Maak je geen zorgen over de lange afstand. Ik dacht in afstanden van een halve dag of een dag en niet verder. Dagelijks 25 km., in de voormiddag bij voorkeur al 15, dan lekker picknicken en 's namiddags gewoon verder, elke dag weer. Het is echt niet zo moeilijk. Soms kwam ik een wegwijzer tegen en daar stond dan op: Santiago de Compostela: 1625 km. Daar dacht ik dan maar niet over na... Gewoon dag per dag. Onderweg zag ik heel zwaarlijvige mensen die dagelijks hun kilometers deden, mensen wiens voeten volledig open lagen en bloedden en die hun kilometers liepen, hoogbejaarden (achteraan de 70) die dagelijks mee gingen enz. Je bent bij de goei, echt waar. Ik kijk uit naar je verhalen onderweg!
Groeten, Mie(pelgrim uit Oosthoven)
Is dit het mooie boek dat ik bij je zag? De zin om ook te vertrekken is, bij het lezen van je blog wel heel groot. Ooit komt het wel.
En voor jou komt het nu wel echt dichtbij. jouw tocht, een tijd voor jezelf
Ongelooflijk hoe eensgezind "bijna"-Compostella pelgrims hun gevoelens en emoties ervaren en verwoorden. Veel succes op je Weg. Misschien zien we mekaar als we in juli Noord-Spanje doorkruisen op onze fietsen. Buen Camino.
Beste Katrien,
Zelf ben ik juist 6 uurtjes thuis van men camino,en voor u nadert de tocht met rasse schreden, ik kan u maar zeggen geniet van de tocht want het is zo voorbij. Op de camino is iedereen gelijk en dat ondervind je goed onder de pelgrims,Ik zal je zoveel mogelijk proberen te volgen op je blog
Groetjes el peregrino Danny
Eén stap met een keer, en je neemt liefde van heel veel mensen mee...
Dag Katrien,
Ik ben van het nederlandse TV programma Kruispunt en ik zal in de week van 26 april in santiago zijn om er te praten met pelgrims die de tocht of een deel ervan hebben afgelegd. Denkt u rond die tijd ook in Santiago te arriveren?
Ik zou graag eens met u in contact komen. Als dat wederzijds is zou u me dan willen mailen op ines.tenberge@kro.nl? Vriendelijke groet
Ines ten Berge
Beste Katrien,
ik en de raad R.V.B. van de wandelclub De Korhoenstappers wensen je veel geluk en plezier met je onderneming naar Compostela. Ik kan je spijtig niet volgen op je Blog omdat ik ook op 1mei 2010 vertrek van Oud-Turnhout naar Compostela een tocht van bijna 2600km. en waarvan ik 4 maanden onderweg zal zijn. Ik hoop je onderweg tegen te komen, en anders waneer we terug thuis zijn na onze zware tocht, met vele goede verhalen.
hoi katrien
ik heb vernomen dat jij aan een geweldig avontuur begonnen bent, eerst en vooral een dikke proficiat dat je daaraan durft beginnen, ik hoop voor jou dat het een mooie reis word en dat je je niet te eenzaam voelt smeer de beentjes s'avonds maar goed in en dan kan jij de volgende dag wel weer verder hou er de moed maar in vele groetjes van kris en eric van de eigen en wij zullen aan je denken de volgende weken
Een reactie posten