De eerste week is de moeilijkste, las ik van te voren overal. Het lijkt ook wel zo. Ik kom niet meer zo stijf uit mijn bed en de rugzak lijkt een deel van mezelf te worden. Mijn eetlust is ook weer helemaal terug.
Het ritme en het altijd buiten zijn, bevalt me goed. Vanmiddag zat ik op mijn rugzak en at een stokbrood met smeerkaas en een tomaat. Nooit gedacht dat dat zo lekker kon zijn. Ook douchen na een zware dag is hemels. Of je eerste koffie als je al 8 km in de benen hebt.
Vanavond gaan we op zoek naar een iets gevarieerder menu. De pelgrim menu's zijn zeer goedkoop maar bijna altijd zonder groenten en dat mis ik wel enorm. Het eten met anderen vind ik dan weer zeer fijn. Er is altijd wel iemand waar je mee kan praten.
Vanmorgen had de Canadese Neil tranen in zijn ogen. Hij miste zijn vrouw en kinderen. En dat verstaat hier iedereen heel goed. Want dat is hetzelfde voor allen die onderweg zijn. In je gedachten wordt je thuis een soort van paradijselijk oord waar je op sommige momenten heel erg kan naar verlangen. Maar het hoort erbij, het is een onlosmakelijk deel van deze tocht.
En dan zeg ik telkens weer... loslaten is graag zien... en daar is dan alles mee gezegd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
hoi Katrien, moet dadelijk zingen in de kerk, ik zing vandaag ook voor jou.
Liefste groetjes, betty en Hubert.
Spannend om je verslagjes te lezen... Goede tocht verder !
Lie(f)s.
Vandaag is het precies één jaar geleden dat ik 'thuis' voor even los liet om op weg te gaan. Het voelt wel een beetje raar ... Een stralende dag hier bij ons, volop zon ! Ook hier is het dus volop genieten.
P.S.: Was ik dit jaar deze dag vertrokken, dan was het niet gelukt, want geen enkel vliegtuig gaat hier van de grond. (Je zal in Spanje wel het nieuws over de aswolk hebben vernomen ... tv's in elke bar??!)
Ik ben, samen met jou, heel blij dat alles goed gaat. Geniet ervan!
Ik volg!
GIPSY,
Hou de moet er in , wij Korhoenstappers denken aan jou
Een reactie posten