Ik dacht dat het bed op mijn hoofd viel. Maar het was mijn bovenbuur die zich mistrapte en van het bed donderde. Gelukkig niet op mij. Het slapen is hier een sport op zich. De refugios zijn heel goedkoop maar je hebt dan ook enkel de meest elemetaire dingen. Dat wil zeggen een bed en water. Het mannelijk gesnurk begin ik stilaan gewoon te worden. Als ik toch wakker blijf, rust ik tenminste.
Vandaag wandelde ik met mezelf. Dat is weer een heel ander gegeven en deugdoend. Gisterenavond was ik moe van het praten. Omdat ik van alle talen een beetje spreek, vertaal ik van het frans naar het engels en zo naar het spaans. Ik maak waarschijnlijk gigantisch veel fouten maar ze verstaan me altijd. Dus ben ik wel blij met mijn twee Nederlandse vriendinnen. Even lekker gewoon praten zonder nadenken.
Dezemiddag at ik in een kleine bar een tortilla de patatas met een cafe con leche. Ik voelde me de koningin te rijk. En dan mis ik mijne Jef, die hier ook zo van zou genieten.
Gisterenmorgen kreeg ik een paar lieve smsjes... heel fijn. Mijn verhalen voor jullie komen als ik thuis ben.
Ja, het is me wat hoor. Zo alleen van huis met de rugzak. Maar het voelt alsof het zo moet zijn. De Camino en haar mensen hebben voor altijd mijn hart gestolen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Blij dat je er zo van geniet!
Ik kwam deze morgen op mijn ochtendwandeling twee camino-wandelaars met de rugzak tegen en moest aan je denken.
Vandaag zijn we thuis gekomen van onze reis en heb samen met Joske je eerste ervaringen gelezen. Veel succes en weinig blessures. We blijven je volgen. Peter en Joske
vandaag je ganse dagboek nog eens gelezen - hij spreekt over vertrouwen, loslaten, graag zien, wegen en doelen.....en straalt jou verbondenhei dmet het NU uit.....mooi
Een reactie posten