donderdag 16 september 2010

Markina Xemen - Gernika.






Gisterenavond at ik samen met Mike en Sue en hun vrienden uit Engeland. Veel leuker om in gezelschap te eten. Voor het eerst, sinds zaterdag denk ik, een fatsoenlijk maal. Het deed nog geen beetje deugd. De nacht was rustig ondanks een dronken pelgrim op onze kamer.

Vanmorgen was het regenachtig. Ik ontbeet in een bar met de gebruikelijke cafe con leche en daarna ging ik op weg.

Mijn eerste stop was het monnikenklooster van Zenaruzza. Eigenlijk wilde ik er gisteren slapen maar mijn lijf trok het niet meer tot daar. Deze monniken waren de eersten die de pelgrims gastvrijheid aanboden in dit bergachtig gebied van Baskenland. Het ligt aan de voet van de berg Oiz. Wanneer je de vervallen poort binnengaat lijk je in een andere wereld te komen. Je voelt de adem van de geschiedenis, staat er in mijn boek, en ik kan het niet beter zeggen. Als ik de kerk binnenga, is het stil zoals het alleen stil kan zijn in een kerk.

De weg naar het toilet wijst me een monnik met het gekende monnikenkapsel. Hij is erg vriendelijk en feliciteert mij met mijn moed om te stappen op deze zware caminoweg.

Weer klimmen en dalen over modder en stenen. Tot er plots uit het niets een minidorpje opduikt waar je zelfs koffie kan drinken. Wat een geschenk na een paar uur zweten.

Nog een kilometer of tien door het bos nu. Gisteren hebben ze de velden gemaaid hier, ook de vele bossen munt die er stonden. Door de regen ruikt dat ongelofelijk. Ik liep dan ook op een wolk van munt.

Daarna zou er nog een bar komen maar die was gesloten. Twee vrouwen hadden blijkbaar medelijden en voor ik het wist zat ik tussen hen in en had een glas cola vast. Deze momenten zijn kostbare Caminoherinneringen. Zij poseerden heel trots voor mijn lens.

Nadien kon je kiezen. Het pad door de bergen of een weg langs een baan. Ik sta nog wat te denken en op mijn kaart te kijken als daar plots mijn Engelse vrienden zijn. Ze nemen het bospad. En tegelijk beslisten ze ook voor mij. Ik nam de baan want ik wilde alleen zijn. De weg die ik deed was perfect voor meditatie. Niet moeten uitkijken waar je loopt door stenen en modder maar rechtdoor voor 7 km langs een fantastisch ruikend eucalypthusbos.

Wanneer ik bijna in Gernika ben, eet ik nog wat. Gezellig in een bushokje waar ik droog zit. Het enige waar ik mijn vegetarische voornemens even voor opzij zet, echte Spaanse chorizo met stokbrood.

Nu logeer ik in de jeugdherberg van Gernika. Ik vroeg de eigenares om een publieke telefoon om nog even naar huis te bellen. Ik kreeg de hare en kon bellen zolang ik wilde. Je maakt hier wat vriendelijkheid mee.

Het zwaarste deel zit er op voor mij. Morgen en overmorgen wordt nog uitlopen naar Bilbao.

4 opmerkingen:

Anoniem zei

waw,

respect! je doet het toch maar. op stap, loslaten, naar de essentie, open staan voor het onbekende op je pad. je geniet er te volle en laat anderen meegenieten...

stap ze!
fany

Goofball zei

munt , eucalyptus, ... niet direct de associaties die ik nu maak met Gernika

Lies zei

De alleen-op-weg-kriebels blijven goed voelen, lees ik, Katrien, op korte-tijdonderweg... Bijna in Bilbao !
Lie(f)s.

Mie zei

De combinatie van bossen, platteland en zee: een weelde zoals ik kan lezen. Ik ruik de frisse munt na de regen bijna zelf zoals je dit omschrijft. Heerlijk moet dit zijn. Katrien, geniet er nog ten volle van!
Beste groeten van Mie