Lezama - Bilbao.

Het was een bewogen avond.

Toen ik in de herberg aankwam, zat Ralf (de man met de hoed op de foto) al met zijn hond Marta te wachten. Hij had goeie hoop dat ze samen in de herberg mochten slapen. Met wat aandringen van de andere pelgrims, liet de hospitalero het oogluikend toe.

Het rustige leven in de herberg wordt verstoord als er plots een man opduikt die zeg dat Ralf met zijn hond onmiddelijk weg moet. Ralf kan niet meer naar het volgende dorp omdat dat te ver is. De man zegt dat hij in het voorportaal van de kerk kan slapen.

Ralf en Marta vertrekken en ik ga met de groep eten. Na een gezellige avond, ga ik toch nog even bij Ralf en Marta langs.

Dan doet Ralf zijn verhaal. Vorig jaar kreeg hij longkanker en na een lange revalidatie werd hem aangeraden om veel te wandelen. Hij zocht een hond als metgezel en in het asiel vond hij Marta. Een Spaanse straathond die meteen op hem kwam afgelopen en die haar hoofd op zijn knie vlijdde. Een diepe vriendschap werd geboren.

Ralf is een welgestelde man. Dat kan je zo zien. Hij woont in een groot landhuis naast een Duitse Jakobsweg. Hij heeft kamers voor pelgrims beschikbaar en kookt voor hen.

Nu slaapt Ralf dus buiten. En dat is waarschijnlijk niet de laatste keer. Spanje is een hondonvriendelijk land, vind ik, dus hij zal op veel plaatsen niet welkom zijn. Ik vraag hem of hij niet triest is. God gaf me een geweldig relativeringsvermogen, vertelt hij gelaten en rustig. We zullen aankomen in Santiago, hoe dan ook.

Ik krijg die krop in mijn keel niet doorgeslokken als ik hen aan de kerk achterlaat. Na een warme omhelzing vertelde ik dat ik hen nooit zal vergeten.

En met dit prachtige verhaal sluit ik af. Morgen nog naar de mis in de Catedral De Santiago en dan richting thuis. Een mooi vooruitzicht...