We waren vroeg op pad vanmorgen. Eerst nog wat kleine dorpjes door waar we gelukkig toch nog een broodje en een cafe con leche konden nuttigen. Daarna op weg voor 12 km door Montes De Oca. Een soort van park dat me aan de Liereman deed denken maar dan, zo leek het wel, zonder einde. Het weer was wisselvallig, wat toch beter is dan de warmte van gisteren als je veel moet klimmen en weer dalen.
Aangekomen op onze stopplaats was er enkel de herberg van de pastoor en zijn zus, aan de zijkant van de kerk. Ik twijfelde een beetje. Maar altijd is er voor een mogelijk probleem een oplossing. De Casa Rural aan de inkom van het stadje bood een kamer voor drie met badkamer en handdoeken. Zelfs onze slaapzakken moeten niet uit de rugzak want voor het eerst in 14 dagen slaap ik terug onder lakens.
Dus zit ik nu weeral helemaal fris te internetten in een soort van chalet op het dorpsplein. Vanavond eten we in de plaatselijke bar om daarna weer vroeg horizontaal te gaan liggen. Burgos lonkt om het hoekje...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
he maatje geniet straks maar lekker van bedje met lakens .
tot morgen x
Een verleidende blik verder... ligt Burgos ! Bijna een derde van je Camino !
Een zááááálige nacht en zoete dromen, Katrien...
Lie(f)s.
Hey Katrien, ik leef echt met je mee, ik kan ook veel meebeleven omdat ik weet waar je over praat. Verder nog veel moed en tot morgen. op naar Burgos. Betty
Wat ben ik blij dat ik je de rest van mijn teksten (nog) niet heb doorgestuurd.
Want inderdaad, elkeen beleeft de weg op zijn manier.
Laat het nu net het vochtige kerkje in Grañon zijn, met zijn schattige muisjes en de nog schattiger hospitalero, waar ik de mooiste herinneringen aan koester ...
Voor jou voelde het dus anders.
Het is goed te lezen dat je je eigen weg maakt, dat je zielsverwanten hebt gevonden, dat je je gewoon heel goed voelt!
Deze week bezit de Knack een aparte bijlage over pelgrims in het heilige jaar 2010. Sommige delen van de inhoud blijven me bezighouden. De 'camino' is inderdaad geen martelgang, met onze aangepaste 'outdoor' kledij en dito schoenen en rugzak, met a.h.w. op elke hoek van de straat een bar en apotheek, met de zekerheid van een plaatsje om ergens binnen te kunnen slapen ... En toch moet je hem lopen, moet je obstakels overwinnen, het gemis een plaatsje geven en verder reizen met jezelf. Er is niet één camino francés; er zijn er duizenden. En die ene weg, die maak jij.
Het is je zóóóó gegund. Veel liefs x
Een reactie posten