Kleine, warme handen worden rond mijn hoofd gelegd. Door de snik, die van erg diep komt, hoor ik niet goed wat hij zegt. En ik zie dat hij ook tranen in zijn ogen krijgt en daar moet ik dan weer om lachen. Zijn zwart gewaad en bruine hoed, met sint jakobsschelp, geven hem het uiterlijk van een middeleeuwse pelgrim.
Deze pater gaf mij de pelgrimszegen in Brugge. Het was een emotionele dag. Allemaal mensen in die ijskoude kerk, verbonden met dezelfde gedachten om op weg te gaan.
Waar ben ik in godsnaam aan begonnen, vraag ik me op de terugweg af, en tegelijk moet ik lachen.
Nog 40 dagen.
Mijn trouwste wandelvriend.
Wat ik achter laat maar meedraag in mijn binnenste.
2 opmerkingen:
Het was een mooie en diepzinninge viering. Behalve de schelp vond ik de takkenbos een mooi teken. Ook al is de pelgrim alleen onderweg,toch is hij verbonden.
oh tof dat er een viering was.
Een reactie posten