De tijd staat een beetje stil vandaag. Niet echt natuurlijk, maar wel in mijn lijf. Dinsdag voelde ik het al zeuren, vanonder aan mijn voet. Ik zocht een verklaring: misschien zijn het de steunzolen, die ik maar niet fatsoenlijk ingelopen krijg. Of neem ik niet genoeg rust? Gisteravond kon ik het niet meer negeren. Stappen ging al een paar uur niet meer zoals het hoort.

Het internet leert me dat het waarschijnlijk mijn achillespees is. Nu lig ik op de zetel en probeer rust te vinden. Morgen gaat onze huisdokter hopelijk zeggen wat me te doen staat.

Mijn gedachten draaien natuurlijk op volle toeren. Deze kwetsuur dwingt me om stil te staan. Stil staan bij het waarom en het verlangen om deze weg te stappen. Alleen te stappen, wat de meest uiteenlopende reacties ontlokt bij anderen. Het besef dat het laatste jaar doorgedrongen is dat ondanks velen om je heen, je toch je weg alleen moet gaan. Ginds zal ik de tijd in al zijn facetten krijgen om dat besef te laten verankeren. De reis is eindig, op welke plaats ook, maar zal altijd weer een begin vormen.

Nu probeer ik natuurlijk niet in paniek te geraken en niet te denken wat als deze kwetsuur serieus blijkt? Dus wacht ik af. En leef op goeie hoop.