Op een fikse regenbui had ik gewacht. Toen vanmorgen de druppels uit de lucht vielen, reed ik met mats de hond richting het bos. Met als doel het uittesten van mijn regenkledij. Enkele opmerkingen:

Het is geen sinecure om de regencape over de rugzak te krijgen. Het is een kwestie van juist mikken zodat de cape de volledige rugzak bedekt en hem zo droog houdt.

Na de eerste regenbui mag de cape terug opgeborgen worden. Het probleem is dat hij niet helemaal droog is, maar toch niet meer aan hoeft. Aan en terug uitdoen van regencape kost ook tijd en energie.

Het ritselende geluid van de beenbeschermers die over elkaar wrijven, laat zich luisteren als een vrij regelmatige stap. Ze zijn erg nuttig en houden mijn onderbenen droog en moddervrij.

Bij windvlagen bolt de cape op en laat zo een stuk van mijn knieën vrij. Aangezien het belangrijk is dat die warm blijven, is dat wel ambetant.

De weinige mensen die ik tegenkom in het bos, kijken erg raar. Wanneer ik bij aankomst in de ramen van een boerderij kijk, weet ik waarom. Ik zie eruit als de bultenaar van Parijs, met die grote rugzakbochel.

En nu zit ik op de zetel met de laptop op mijn schoot. Te genieten van een beetje rust. Na drie kwartier zwemmen vanmorgen en 11 km stappen met de rugzak in regen en modder. Met mijn regenkledij zit het wel snor. Maar stiekem hoop ik het niet veel nodig te hebben.