Of ik niet bang ben? Van de eenzaamheid en het gemis? Of bang van slapen met 100 onbekenden op één zaal? Bang van de honger, dorst, vermoeidheid en kwetsuren?

Veel vragen waar ik zelf ook geen antwoord op kan geven.

Ik ben nog niet bang, bang zijn is niet zo mijn aard. Maar dat het me op weg regelmatig, misschien meer dan me lief is, zal overvallen, daar kan je zeker van zijn. Als ik de weg een keer kwijt geraak. Of als mijn benen een dag dienst weigeren en de heimwee in stormen opsteekt.

Maar ik weet wel naar wat ik uitkijk.

Naar een ongeschonden natuur waar ik op het tempo van mijn eigen benen door kan lopen. De zon zal een metgezel zijn bij elke stap. Wekenlang zal ik naar het westen stappen. Al die mensen en hun verschillende achtergronden, met een persoonlijke motivatie om deze weg te gaan.

Ik zal veel moeten overwinnen. Maar ik zal ook veel ontvangen en koesteren. Herinneringen aan een weg die ik ging voor mezelf en diegene die ik liefheb.