Een eind rijden, dat was het wel. Ik zal nog goed worden in wegbeschrijvingen volgen. Niet één keer verloren gereden.
Via het genootschap vond ik haar adres. Ik was van harte welkom om eens naar haar verhaal te komen luisteren. Het fotoboek is bijna af, schreef ze me nog.
Zelfs via mailverkeer kon ik haar enthousiasme voelen. Wanneer we elkaar ontmoeten, zie ik het. Haar wezen straalt als ze over haar tocht vertelt. Ze zou morgen opnieuw vertrekken.
Het was een fijne namiddag. Helemaal volgepraat met gouden tips. We ontdekken herkenningspunten in het hoe en waarom je aan zo’n voettocht begint. Dat schept een band en voelt heel vertrouwd.
De lange weg naar huis vind ik niet zo erg. Zelfs de file kan mijn innerlijke rust niet verstoren.
Weer een stap verder. Op weg.
Mijn trouwste wandelvriend.
Wat ik achter laat maar meedraag in mijn binnenste.
1 opmerking:
Jaloers, ja, stikjaloers ben ik op je!
Want jij moet nog beginnen aan je tocht; voor mij is het al een tijdje voorbij. Alhoewel, de prachtige herinneringen blijven, de vreugde en de tranen, de ontmoetingen, de herkenning, het geloof en het vertrouwen, mijn sporen die ik de hele weg lang achter liet en die er nog steeds zijn. Sporen waar ik nog dagelijks aan terug denk, de positieve krachten die ik haalde uit mijn camino...
En alle contacten die hieruit zijn ontstaan, net zoals jij voor mij een totaal onbekende was. Het was leuk, spontaan, alsof we elkaar al jaren kenden.
En ik weet wel zeker dat jouw weg evenzeer een positieve weg zal zijn, even aangrijpend en onvergetelijk.
Koester de momenten van de voorbereiding, de laatste maanden, weken, dagen, minuten want hoelang het ook nog lijkt, voor je het weet is het voorbij.
Blij je te leren kennen en ik ben er zeker bij, elk moment van je tocht!
Heel veel groetjes,
Ingrid
Een reactie posten