We zijn weeral een paar weken verder in het reisverhaal. Het lijkt wel of mooie momenten deze periode kenmerken. Ook al wisselen twijfel en onzekerheid elkaar nog steeds af toch is er warmte in mijn lijf. Hartwarmte voor de reis die ik ga maken.

Mijn schoenen worden ingelopen. Hier en daar nog een pijntje maar elke dag passen ze een beetje beter. Voor de rest van het materiaal zou ik met kerstmis zorgen. Maar het werd me op een zonnige najaarsvrijdag van ganser harte aangeboden. Haar enige beloning vroeg ze in de vorm van een reisverslag.

Mijn voeten krijgen alvast een prinsessenbehandeling. De wijze man met gouden handen ziet het als een gift voor mijn tocht. Ik was er een beetje door ontroerd.

Mijn spieren baren me nog wel een beetje zorgen. Stijfheid na lange wandelingen gaat maar niet over. Een fles arnica olie staat in het zicht en er wordt duchtig gesmeerd. Meer en meer ben ik me bewust dat ik mijn lichaam goed wil verzorgen. Het zal de kunst zijn om in een soort van topvorm te vertrekken.

Ik lees verhalen. Praat met stappers. Luister naar goede raad. Zo probeer ik mijn weg van voorbereiding te gaan. Samen met mijn lieve huisgenoot. Die steunt en luistert. Zijn weg wordt stilaan ook duidelijk. Heel het gegeven rond huis, tuin en zonen zal op zijn schouders rusten. Volgens hem moet ik mij daar allerminst zorgen over maken. Mijn moederhart doet dat soms wel maar vormt geen hindernis.

Het is een rijkdom deze tijd van op weg gaan. Gaandeweg zal ik zien waar ik uitkom…