Terwijl we in stijgende lijn de lucht in gaan, sla ik de eerste pagina om. Shirley Maclaine schreef een boek over haar spirituele reis naar Compostela in 1994. Ik lees snel tot ik halverwege deze passage tegenkom:

‘De stier is een aardeteken. Een astroloog vertelde mij ooit dat stieren graag hardlopen met gewichten aan de enkels omdat zij aan de aarde gebonden zijn. De wijsheid van de stier vindt zijn grondslag in de aarde en daarnaast is hij evengoed thuis in liefde, schoonheid en sensualiteit omdat stier wordt beheerst door Venus’.

Ik lees en herlees deze woorden. Ze komen op het juiste moment. Het is een fijne gedachte dat stieren aardemensen zijn. Ik herken me er wel in. Bij elke stap voel ik verbondenheid met de aarde. Zand of drassige ondergrond. Begeleid door krakende takken, eender wat, het brengt rust. Venus is de planeet dichtst bij de aarde. Het helderste object na de zon en de maan.

Ik voelde het gisteren toen ik niet alleen wandelde. De omgeving vervaagt een beetje tijdens de wandeling. Ik en mijn stappen, dat is wat ik voel. Praten over wat er binnenin leeft. Of alleen maar zwijgen.

Toch vroeg ik de oude man, met gouden handen, of hij mijn voeten eens onder handen wil nemen. Ik ga hem eens laten voelen aan die drukpunten. Of ik mijn voeten wel juist op deze aarde zet en wat ze hem vertellen. Ik vertelde hem van mijn tochtplannen. Het is een wijze man en hij verstaat waarom je een weg wil stappen.

Zelf ben ik soms in twijfel. Wat ik mezelf wel in mijn hoofd heb gehaald. En of mijn stijve lijf dit wel zal trekken. De weg van voorbereiding is al een camino op zichzelf…