Wat zich gaande voltrekt
in de ziel van de pelgrim
is niet een toenemend verlangen
naar het bereiken van zijn reisdoel
niet het vinden van het Heilige
aan het einde van zijn bedevaart
maar zijn overgave aan de ruimte
aan de kiezels op zijn pad
zijn besef van niet-weten
zijn afdalen in de leegte

Zijn voeten worden zijn vrienden
de regen zijn lijden
zijn angst wordt gericht
naar de honden langs de weg
het vele legt hij af
en hij rust in het ene.
Al trekkend komt hij nergens
voortgaande bereikt hij niet
maar zijn vreugde neemt toe
om een bloem en een krekel
om een groet en een onderdak.

Zijn reisdoel en zijn thuis
vloeien samen aan de horizon
hemel en aarde vinden elkaar
op het kruispunt van zijn hart.
Het heilige verdicht zich
in de dieren en de dingen
Zijn aankomst ligt verborgen
in de wijsheid van het Zijn.

Catharina Visser
(in: Door schemering en dageraad)

De reisweg en dit gedicht heb ik uitgeprint. Ze hangen op de ijskast. Ik lees en herlees. Bekijk de lange weg en haar mogelijke hindernissen. Besef dat de reis al begonnen is. In mijn hoofd en mijn hart. Mijn gedachten schommelen mee op het gevoel van geluidloze euforie.

Haar woorden over gemis missen hun doel niet. Al die weken zonder al wat me het liefst op de wereld is. Alleen ik en mezelf blijven over. Groeien in loslaten. Het brengt rust. Nu al...