Deba - Markina Xemen.

De charmante Portugees waar ik gisteren een fijn gesprek mee had, veranderde vannacht in een kwelgeest. Met zijn snurken namelijk. Ik dacht aan de koeien en paarden met hun vliegen. Dus probeerde ik ook aan zen te doen en wonder boven wonder viel ik snel in slaap.

De pelgrims staan hier niet zo vroeg op. Het tempo is hier veel rustiger, ook natuurlijk omdat er veel minder pelgrims op weg zijn. Rond negen uur ontbeet ik in een bar met klassieke muziek op de achtergrond.

Ik was weer klaar voor een stapdag. Nadat ik de haven van Deba gepasseerd ben, is het steil omhoog de bergen in. Er zijn vandaag geen stopplaatsen dus heb ik mij van genoeg eten en vooral drinken voorzien.

Aan het kleine kerkje van Olatz rust ik even. Een Spaanse tomaat en een stuk stokbrood en even mijn schoenen uit. Ik probeer niet constant naar mijn fototoestel te grijpen. Er is zoveel moois dat ik alles zou willen vastleggen. Ik schrik me te pletter als de kerkklokken luiden.

Later zie ik op de weg een dood everzwijntje liggen. Weet ik ineens waar die drollen op de weg vandaan komen. Ik hoor precies ook af en toe geknor maar dat kan inbeelding zijn. Dat komt ook omdat je heel de dag alleen stapt. Soms zeg ik dan ook eens iets hardop tegen mezelf of tegen de koeien en paarden. Op de boerderijen lopen de paarden gewoon los. Dat is zo mooi.

Het Baskische binnenland waar ik nu door stap, is nog onaangetast. Het pad waar we over stappen is bezaaid met stenen en takken. Pas in de dertiende eeuw werden hier voor het eerst Pelgrims gezien terwijl ze over de Camino Frances al veel vroeger liepen. De bossen zijn ondoordringbaar en er leven bijna geen mensen. Ik denk dat ik vandaag op heel de dag twee boerderijen zag maar geen boeren.

De laatste afdaling was zeer zwaar. Drie kilometer steil naar beneden, een aanslag op mijn lijf. Daarom ben ik weer blij met mijn slaapplaats. In het klooster van dit dorpje hebben de Zusters tien bedden voor pelgrims. Douches en alles incluis.

Mijn uitrusting is ook iets beter dan vorige keer. Enkel mijn nieuwe rugzak moet ik regelmatig verstellen maar mijn schouders doen al minder pijn. De camelbag die ik bij heb, is een geweldige uitvinding en mijn voeten doen wat ze moeten doen. Wanneer ik helemaal ingelopen zal zijn, is het tijd om naar huis te komen. Nog drie stapdagen tot in Bilbao.